Kreppukrabbi

Ég er að gera mitt besta til að tapa ekki gleðinni, en hér kemur samt smá raus: Ef einhver hér er að hugsa um að þróa með sér æxli, er mín ráðlegging til hans að bíða fram að næsta góðæri.. Nú hef ég leiðinlega góðan samanburð á samskonar meini með átta ára millibili og gerði í einfeldni minni ráð fyrir að lækningaferlið væri svipað nú. Það er klárt mál að fumlaus og ákveðin vinnubrögð læknanna gerðu það að verkum að ég fann aldrei fyrir óöryggi þegar meinið kom fyrst upp. Mikil samvinna ríkti milli lækna, tæki og tól voru til staðar og virkuðu og fólk tók upp símann til að koma skilaboðum áleiðis. Það er skemmst frá því að segja að nú eru bráðum fimm vikur síðan ljóst var að eitill í hálsinum á mér var farinn að hegða sér óeðlilega. Frá þeim degi til dagsins í dag, með tilheyrandi ástungum, blóðprufum, skoðunum og tímagjöfum hefur enginn heilbrigðisstarfsmaður hringt í mig. Ég hef í öllum tilfellum gefist upp á biðinni (og er þó þolinmóð kona ;) og hringt sjálf og leitað þeirra svara sem ég þarfnast. Nýjasta er að beiðni sem fór frá krabbameinslækninum til skurðlæknisins týndist í tvær vikur og kom ritarinn af fjöllum þegar ég kannaði málið. Ég íhugaði að byrja þetta bara með búrhníf í hádeginu en nú er ég loksins komin með tíma! Fer í undirbúning á morgun og aðgerðina á þriðjudag :) Allar fótbrotsóskir vel þegnar! Yfir og út