í mínu tilfelli...

...lítur allt út fyrir að minnið hafi verið í skjaldkirtlinum sem, eins og fram hefur komið er farinn!
Ég man ekkert stundinni lengur. Það er hætt að virka að skrifa á miða, því ég gleymi þá bara miðanum, setja úrið á hinn úlnliðinn því úrið mitt er stopp og ég hætt að ganga með það, láta símann minna mig á hluti því síminn er álíka dauður og heilinn í mér þessa dagana...úff það þarf sterk bein til að vera ég.

Mig langar að koma með langa og væmna ræðu um það hversu heppin ég er að eiga Arndísi og Hlédísi að, sem stökkva til og rétta frænku sína af um leið og fer að halla undan fæti, en læta nægja að segja bara Lovjú!