Sælir eru einfaldir...

...segjum við systurnar stundum þegar við ræðum viðbrögð okkar við hinum og þessum uppákomunum. Við eigum það nefninlega sameiginlegt að búast yfirleitt við því besta, í hvaða aðstæðum sem eru og pæla ekki einusinni í öðrum möguleikum.
Þetta hefur fylgt mér soldið í lífinu og má þar nefna:
-Þegar ég var harðákveðin að fara að sjá Eivorina mína keppa í handbolta, klukkutíma eftir að ég var keyrð niður fótgangandi á Kringlumýrarbrautinni
-Djamm og handboltaferðina á Akureyri, með ML, daginn eftir að ég lét taka úr mér háls-og nefkirtlana
-Raddlausi kennarinn (ég) í nýju vinnunni minni viku eftir að ég lét taka úr mér skjaldkirtilinn og var kölluð Skrámur í mánuð
-Ferðina upp á Snæfellsjökul með hækjur og spelku frá nára og niður á kálfa
...og svo verð ég víst að viðurkenna að það kom dáldið aftan að mér í dag, þegar ég, hjálmlaus brunaði niður Kringlumýrarbrautina á hjólinu mínu og hélt að lífið léki við mig, þegar býfluga á stærð við skógarþröst sogaðist í fésið á mér í aðstreyminu og small á augntönninni, svo ekki munaði nema sentimetrum að hún endaði í kokinu á mér. Ég riðaði til og var næstum búin að missa stjórn á fáknum, rak annan fótinn í stéttina og greip svo í tré...

...töff

Vonandi drapst helvítið